તમારી લાઇફ એક ટ્રેનની જેમ નોર્મલ ચાલતી હોય અને એમાં જો અચાનક મોટો વળાન્ક આવી જાય તો તમને એ વળાન્ક અને એ રસ્તો જિંદગીભર બરાબર યાદ રહી જાય. મારી સાથે પણ આવુ જ કંઈક થયેલું. આજે જૈલમાં ચાર વર્ષ એક ખૂની તરીકે વિતાવ્યા પછી ઘણું બધું આંખો ની સામે અશ્રુ બનીને આવી જાય છે. આજે પણ યાદ છે મને એ દિવસ જયારે એક પ્રેમની જીત થઈ હતી અને બેવફાઈ ની હાર. હું માત્ર 20 વરસની હતી જયારે મારી પર 4 ખૂન નો કલંક લાગી ગયો હતો. આવા અનેક વિચાર કરતા કરતા જ હું બહુ ભૂતકાળમાં ચાલી ગઈ.....
આજથી છએક વરસ પહેલા બસ આજ ના જ દિવસે અયાન ભાઈજાન એ મને પેહલી વાર પ્રીતિભાભી સાથે મુલાકાત કરાવી હતી. આમ તો પેહલેથી જ હું અને ભાઈજાન ફ્રેન્ડ્સની જેમ જ બધી વાતો શેર કરતા. ભાઈજાન મારાથી 5 વરસ મોટા છે તો પણ મારી હર એક વાત શાંતિ થી સાંભળતા અને સમજતા પણ. કોઇ છોકરા એ મારી સામે સિમ્પલ સ્માઈલ કરી હોઈ તો પણ એ ભાઈજાન ને ખબર હોઈ. અમ્મી -અબ્બુ ને પણ ખ્યાલ હતો કે હું બધું ભાઈજાન સાથે શેર કરું એટલે એ લોકો પણ મને લઇ ને ચિંતિત ન હતાં. મને પણ ભાઈજાન ની બધી જ વાતો ની ખબર રહેતી. જયારે એ ભાભી ને પેહલી વાર પ્રપોઝ કરવા ગયેલા ત્યારે પણ મને કહી ને જ ગયેલા. કૉલેજ ના પેહલા વરસ થી જ ભાઈજાન ને પ્રીતિભાભી પ્રેમમાં પડી ગયેલા.બન્ને નો પ્રેમ ખુબ જ ઊંડો અને પવિત્ર હતો. એમાં બીજા અફેર્સ ની જેમ હગ, કિસ જેવી મોમેન્ટ્સ તો હતી જ નહી. ભાઈજાન એ કોઇ દિવસ ભાભી ને એકલા મળવા નથી બોલાવેલા કે નથી એકાંત પસન્દ કર્યો કોઇ દિવસ. આ વાત ની શાક્ષી તો હું ખુદ છુ. બસ દિલ થી પ્રેમ અને આંખો થી વાતું. અબ્બુ શહેરના નામાંકિત પોલિટિશ્યન હતાં અને ભાઈજાન ની કૉલેજ ના ટ્રસ્ટી પણ હતાં એટલે એનાથી ભાઈજાન અને પ્રીતિભાભી ના અફેર વિશે છુપાવવું થોડું મુશ્કેલી ભર્યું તો હતું જ. એટલે બહુ જ ઓછા લોકો ને અફેર વિશે ખબર પડવા દીધી હતી. ખાલી મને, ભાઈજાન ના એક બેસ્ટ ફ્રેન્ડ મુકુંદ ને અને ભાભી ના ફ્રેન્ડ પાયલ અપ્પી સિવાય કોઇ ને ખબર જ ન હતી . ગમે એમ કરી ને ભાઈજાન અને ભાભી બન્ને એ ગ્રજ્યુએશન પૂરું કર્યું.
હવે બન્ને ના ઘરે સબન્ધ ની વાત ચાલવા લાગી હતી. અબ્બુ એ તો પેહલે થી જ ભાઈજાન માટે છોકરી જોઈ રાખી હતી. શહેર ના એક મોટા મુસ્લિમ પરિવારની એક ને એક દીકરી. આ બાજુ પ્રીતિ ભાભી એક સામાન્ય હિન્દુ અને એ પણ બ્રાહ્મણ પરિવાર ના હોવાથી આ સબન્ધ ને કોઇ પણ સન્જોગોમાં અબ્બુ સ્વીકારશે તો નહીં જ એ તો ખાત્રી જ હતી. પ્રીતિભાભી ના ઘરે પણ સીટુએશન કઈ અલગ ન હતી. તો પણ બન્ને એ એક દિવસ હિંમત કરીને પોત-પોતાના ઘરે વાત કરી. આ સાંભળી ને જાણે બન્ને પરિવારો માં આગ ન લાગી ગઈ હોય!! પ્રીતિ ભાભીનું ઘર થી બહાર નીકળવાનું બન્ધ થઈ ગયું. મોબાઈલ,લેન્ડલાઈન અને લેપટોપ જેવી વસ્તુ તો જીવનમાંથી જ બાદ કરી દેવાયેલ. ના કોઇ સાથે વાત ના કે ના કોઇ સાથે કોન્ટેક્ટ. બસ એક રૂમમાં સવાર થી સાંજ સુધી પુરી રાખતા. આ બાજુ અબ્બુ એ તો ભાઈજાન ને ચોખ્ખી ના પાડી દીધી અને એની હર એક હાલ ચાલ ઉપર અબ્બુ એના માણસો દ્વારા ચાંપતી નજર રાખી ને બેઠા હતાં. અબ્બુ માટે તો જાણે એની પૉલિટ્ક્સ અને પાર્ટીના વોટ જ ઈમ્પોર્ટન્ટ ન હોઈ.....!!!કોઇ ને આ બન્નેનો નિઃસ્વાર્થ પ્રેમ દેખાતો જ ન હતો.
ભાઈજાન ની આ હાલત હું વધુ જોઈ શક્તિ ન હતી.એનો ભાભી ને ખોઈ નાખવાનો દર્દ એની આંખોમાંથી ચોખ્ખો છલકાઈ આવતો હતો. અને બીજી જ બાજુ ભાભીની શુ હાલત છે એનો તો કોઇ ને અંદાજ પણ ન હતો. અને એ વખતે અબ્બુને સમજાવવું વ્યર્થ જ હતું. એના માથા પર તો નામ અને શોહરત ની ધૂન સવાર હતી. પ્રેમ જેવા શબ્દોથી તો એ મિલો દૂર જતા રહ્યા હતાં.એટલે હું ભાઈજાન સાથે વાત કરવા એના રૂમમાં ગઈ. ભાઈજાન ભાભી થી દૂર જવા માંગતા જ ન હતાં એટલે મેં તેને ભાભીને લઇ ને દૂર ચાલ્યા જવાની સલાહ આપી જ્યાં સુધી ઘરે બધા તે બન્ને ને સ્વીકારી ના લે.હું જાણતી હતી કે એ ભાભી વગર જીવી નહીં શકે એટલે મેં પહેલાથી જ મુકુંદ ભાઈજાન અને પાયલ અપ્પી ની મદદથી બધી જ એરેન્જમેન્ટ કરી આપી હતી. એક નવું સિમ કાર્ડ જેમાં અમારા 4 ના નંબર સેવ હતાં અને એક ફોન સાથે એક ચિઠ્ઠી ભાભી ને આપવા માટે પાયલ અપ્પી ને આપી જેમાં બધો પ્લાન લખેલો હતો. પાયલ અપ્પી એ એનું કામ બખૂબી કર્યું. એને ભાભી પાસે ચિઠ્ઠી પોંહચાડી દીધી. અને આ બાજુ મેં ભાઈજાન નો બધો જરૂરી સામાન થોડા રોકડા રૂપિયા સાથે પેક કરી આપ્યો.
પ્લાન મુજબ બીજા દિવસે અડધી રાતે બધા સુઈ ગયા પછી ભાઈજાન સ્ટેશન જવા રવાના થયા. સમય સર ભાભી પણ આવી ગયેલા અને બન્ને શહેર થી બહુજ દૂર મુકુંદ ભાઈજાનના એક સબન્ધી ને ત્યાં જતા રહ્યા.ત્યાં પહોંચી ને બીજે જ દિવસે બન્ને એ રજીસ્ટર મેરેજ કરી લીધા. ભાઈજાન ને ત્યાં કામ પણ મળી ગયેલું અને બધું સેટ જ હતું. બીજા દિવસે સવારે જયારે અબ્બુ ને ખબર પડી ત્યારે તેને આખા શહેર ની પોલીસ ને કામે લગાવી દીધી. એ વખતે અબ્બુ એટલા ગુસ્સા માં હતા કે ભાઈજાન ને મારી જ નાંખવા માંગતા હતાં. બીજી જ બાજુ પોતાની છોકરી મુસ્લિમ છોકરા સાથે ભાગી ગઈ હતી એટલે ભાભી ના મમ્મી-પપ્પા ને એના લોકો એ સમાજમાંથી બહાર કરી નાખ્યા હતાં. બન્ને પરિવાર માં ભારે રોષ હતો. હવે શક ની સોઈ પહેલા વહેલા તો મારી ઉપર જ આવી. પણ મને એ વાત નો ખ્યાલ જ હતો કે આવું જ થશે એટલે મેં બન્ને ના નવા નમ્બર મારા ફોનમાંથી ડિલીટ કરી નાખેલા. આટલું જ નહિ મેં મુકુંદ ભાઈજાન અને પાયલ અપ્પી ને પણ સતર્ક કરી દીધેલા. અબ્બુ એ આકાશ પાતાળ એક કરી નાખ્યું પણ ભાઈજાન સુધી ના પોંહચી શક્યા. 2 મહિના સુધી મેં ભાઈજાન સાથે વાત જ નહીં કરી. ભાઈજાન ની બહુ યાદ આવતી હતી....તેના અને ભાભીના સમાચાર પૂછવા માટે એક દિવસ ઘરે કોઇ નહતું ત્યારે મેં ફોન કરેલો. મને ખ્યાલ ન હતો કે પોલીસે મારો નમ્બર પણ ટ્રેક કરેલો છે અને મારી હર એક હાલ ચાલ પર એની નજર છે......
પછી તો શુ??? અબ્બુ ને ખબર પડી અને મને ખુબ માર માર્યો... બટ મને મારી જરા પણ ચિંતા ન હતી. મને બસ ભાઈજાન ની જ ચિંતા હતી...
બીજા દિવસે અબ્બુ એ ભાભી ના મમ્મી - પપ્પા ને ઘરે બોલાવ્યા. બધી હકીકત જાણ્યા પછી કોઇ નો પણ રોષ શાંત થતો ન હતો. અબ્બુ બહુ જ મોટા વ્યક્તિ હતાં એટલે એનો વાળ પણ કોઇ વાંકો કરી શકે એમ ન હતું. અબ્બુ એ મારા ફોનમાંથી ભાઈજાન ને ફોન કર્યો અને ઘરે પાછું ફરવા નું કહ્યું. ભાઈજાન ની એક શરત હતી કે ભાભીને સ્વીકારશે તો જ એ પાછા ઘરે આવશે. એ બન્ને ને ઘરે બોલાવવા માટે અમ્મી -અબ્બુ એ અને ભાભી ના મમ્મી-પાપા એ શરત માની લીધી. આ જોઈ ને મારી તો ખુશી નો કોઇ પાર નહતો. પણ મારી આ ખુશી ક્ષણિક જ ટકી શકી. અબ્બુ ભાઈજાન અને ભાભી ને ઝહેર આપી ને મારી નાંખવા માંગતા હતાં અને પછી એ ખૂન ને આત્મહત્યામાં સાબિત કરી નાખવાનો ફુલપ્ર્રોફ પ્લાન હતો. અને આ કામમા અમ્મી અને ભાભી ના મમ્મી પપ્પા પણ શામિલ હતાં. આ સાંભળીને મારા તો હોશ જ ઉડી ગયા. અબ્બુ એ મને ઝહેર ની શીશી આપી ને કહ્યું, "આ તારા ભાઈજાન અને ભાભિજાન ના શરબત માં નાખી દેજે.....," કેટલું સહેલાઇ અને બેહરહેમી થી બોલી ગયા.!!!
અબ્બુ ની વાત સમજતા જ મને તો 2 મિનિટ લાગી. પેહલા તો એમ થયું કે અબ્બુ મજાક કરે છે. પણ પછી જ્યારે સાચે ઝહેરની શીશી હાથમાં આવી ત્યારે ભાન આવ્યું. મેં અબ્બુ ને સમજાવાની બહુ કોશિશ કરી. પણ એ એક ના બે ન થયા. અમ્મી પણ આવી નિર્દય બની જશે એની કલ્પના પણ નહતી. મેં ભાઈજાન ને ફોન કરી ને બધું સાચું કહી સચેત કરી દેવાની પણ કોશિશ કરી. પણ અબ્બુ બહુ જ પહોંચેલા હતાં. એને પોતાના સિવાય ઘરના બધા જ ફોનમાંથી ઓઉટગોઇંગ ફેસેલિટી બન્ધ કરી દીધેલી. મારુ ઘરની બહાર નીકળવું તો સમ્ભવ જ નહતું. હવે મને હર એક દરવાજા બન્ધ થતા નજર આવતા હતાં. બીજે દિવસે સવારે ભાઈજાન ભાભી સાથે અહીં આવી જશે. શું કરવું એ જ નહતું સમજાતું? બચપણથી લઇ ને અત્યાર સુધી જે મારી ખામોશી પણ સમજી જતા, જે મારા મોઢા પર સ્માઈલ લાવવા કંઈક ને કંઈક હમેશા કરતા રહેતા, જે મારા એવરી બર્થડે પર 12 વાગે જ કેક લઇ આવી ને સરપ્રાઈઝ આપતા, જે ઝીંદગી ની હર એક મૂંઝવણમાં મારી સાથે હતાં અને મને ગાઈડ કરતા, અબ્બુ જયારે પણ ખીજાય ત્યારે મને છુપાઈ છુપાઈ ને આઈસક્રીમ ખાવા લઇ જતા, એની સાથે ખોટું હું કેવી રીતે કરી શકું? આવી અનેક યાદોની કેદમાં હું જકડાય ગઈ હતી. થોડી વાર થઈ એટલે ભાન આવી. જોયું તો ઘડિયાળમાં રાત ના 3 વાગી રહ્યા હતાં. શું કરવું એ જ સમજાતું ન હતું. શું ભાઈજાન એ એટલો મોટો ગુનાહ કર્યો છે કે એની સજા મૌત જ હોઈ? શું કોઇ ને પ્રેમ કરી ને એની સાથે ઝીંદગી વીતાવવી એ ખોટું છે? શું સાચે જ ભાઈજાન એ ભૂલ કરી છે? હું કેવી રીતે કોઇ નું ખૂન કરી શકું? આવુ કેહતા અને વિચારતા પેહલા અબ્બુ ને શું એક મિનિટ માટે પણ એના દીધેલા સઁસ્કારો યાદ નહીં આવ્યા હોઈ? આ બધા સવાલો સાથે મેં નક્કી કર્યું તું કે ગમે એ થાય હું ભાઈજાન ને ઝહેર નહિ જ આપું. કઈ રસ્તો નહીં વધે તો છેલ્લે હું જ ઝહેર પી જઈશ બટ ભાઈજાન ને કઈ નહી થવા દવ. આજ સુધી ભાઈજાન મને હંમેશા બચાવતા હતાં, હવે હું એને બચાવી ને મારો ફર્ઝ્ પૂરો કરીશ. મારા માટે ભાઈજાનથી વધુ કઈ જ નથી. મારા ખુદ નો જીવ પણ નહિ. આ સાથે મેં નક્કી કરી લીધું કે કાલે ભાઈજાન ને મળ્યા પછી હું જ ઝહેર પી જઈશ. એક કાગળમાં બધી હકીકત લખી પણ અને વિચાર્યું હતું કે ભાઈજાન ને આ આપી દઈશ. પણ બીજો જ વિચાર એ આવ્યો કે શુ મારા મરવાથી ભાઈજાન બચી જશે? એક વાર અબ્બુ ના હાથ મા આવ્યા પછી તો પૂરું જ હતું. ઝહેર થી નહીં તો બન્દૂક ની ગોળી થી પણ મારી નાખશે એ પાક્કું છે. જે એના ખુદ ના એક ના એક દીકરા ને મારી નાખતા અચકાતા ના હોઈ એને કઈજ ફેર નહિ પડે હું જીવું કે મરી જાવ. સાચે હવે તો શું કરવું એ જ ખબર નથી પડતી. ભાઈજાન ને બચાવવા માટે હું કઈ પણ કરી જઈશ. આ જ વિચારો માં સવાર ના આઠ વાગી ગયા. ભાભી ના મમ્મી પપ્પા પણ આવી ગયેલા. થોડી વાર થઈ એટલે ભાઈજાન અને ભાભી બન્ને આવ્યા. ભાઈજાન ને જોઈ ને તો મારા હરખ નો પાર જ નહોતો. આજે કેટલા સમય પછી મેં એને જોયા. જોતા ની સાથે જ હું ભાઈજાન ને હગ કરી ને રડવા લાગી. પેહલા તો ભાઈજાન પણ ઇમોશનલ થઈ ગયા. પછી મારા આંસુ લૂછતાં બોલ્યા. બેહના હવે તારે રડવાની કઈ જ જરૂર નથી. તારો આ ભાઈજાન હવે આવી ગયો છે ને, એ હવે તારી આંખ માં કોઇ દિવસ આંસુ નહીં આવવા દ્યે. ત્યાં અચાનક જ અમ્મી બોલી ઉઠી અનમ બેટા, ભાઈજાન અને ભાભિજાન માટે શરબત લઇ આવ... ત્યાં સુધીમાં હું પણ મારા દીકરા ને મળી લવ. કેટલો સ્વાર્થી અને નીચ વિચાર હતો બધાનો......!!!! હું કિચનમાં શરબત બનાવવા ગઈ અને નક્કી કર્યા મુજબ ઝહેર પણ ગ્લાસમાં નાખી દીધુ બટ ફર્ક ખાલી એટલો જ હતો કે એ ભાઈજાન અને ભાભીના ગ્લાસ માં નહીં પરંતુ પેલા નીચ, હલકટ અને હરામી લોકોના ગ્લાસ માં હતું. એને તો હવે મારા અમ્મી અબ્બુ કેહતા પણ મને શરમ આવે છે. શરબત બનાવી ને મેં બધા ને આપ્યું. થોડી જ વારમાં ઝહેર એનું અસર દેખાડવા લાગ્યું. હા ઝહેરની અસર થાય એ પેહલા જ મેં પોલીસ ને ફોન કરી ને કીધું, "hello inspector!! Anam Sheikh here from Ayan villa....Today I have murdered 4 people in my own villa and now I want to surrender myself."
થોડી જ વારમાં પોલીસ મને લઇ જવા આવી ગઈ. પોલિસ ઘરે પહોંચે એ પહેલા જ ઝહેર એનું કામ કરી ગયું હતું. RIP mom nd dad....જાણતી હતી કે મેં જે કર્યું એ ખોટું છે પણ એક સન્તોષ હતો દિલમાં કે મારા ભાઈજાન હવે સેફ છે...હવે એ શાંતિથી જીવી શકશે. ઘરમાં શુ થઈ રહ્યું છે એ ભાઈજાન કે ભાભી 2 માંથી કોઇ ને કઈ ના સમજાણું. મારી પાસે શબ્દો નહતા એટલે મેં જતા જતા ચિઠ્ઠી ભાઈજાન ને આપી દીધી. હું નથી જાણતી કે ભાઈજાન મને કોઇ દિવસ માફ કરશે કે નહીં બટ હા દિલમાં એક સન્તોષ છે કે એ જ્યાં પણ છે ત્યાં ઝિંદા છે અને એકલા નથી. ભાભી ની સાથે છે. બસ રોજ ખુદા પાસે દુઆ માંગુ છુ કે ભાઈજાન ને લાંબી આયું અને હર એક સુખ જીવન માં મળે જેના એ હકદાર છે.
