આ કથામાં માધુરી, એક બળાત્કારની ભોગે થયેલી સ્ત્રી, પોતાના દુઃખ અને નિરાશાને વ્યક્ત કરે છે. તે બળાત્કારના સાત વર્ષ પછી, એક છોકરો જોવા માટે ઉત્સુક હતી, પરંતુ જયારે તે છોકરો જોવા નહીં આવ્યો, તો તેને સમજાયું કે તેના પીછેનો કાળ અને તેના પર થયેલ બળાત્કારનું દુઃખ તેને જીવનમાં આગળ વધવા દેતો નથી. માધુરીની લાગણીઓ આ પત્રમાં સ્પષ્ટ થાય છે, જ્યારે તે જણાવે છે કે બળાત્કાર પછીની જિંદગીમાં, તે પોતાની ઓળખને ફરીથી શોધવામાં કઠિનાઈ અનુભવે છે. તે પોતાના જીવનની બધી ખુશીઓ ગુમાવી ચૂકી છે અને કોઈને પ્રેમ કરવાની ઇચ્છા રાખે છે, પરંતુ સમાજની સ્થળમાં તેનો પ્રતિકાર તેને આ ઈચ્છામાંથી દૂર કરે છે. તે પોતાના પિતાને યાદ કરતી હોય છે, જેમણે તેને જીવનમાં આગળ વધવા માટે પ્રેરણા આપી. પરંતુ હવે, પિતાના ગુમાવાના સાથે, તે વધુ એકલતા અને નિરાશાને અનુભવે છે. અંતમાં, માધુરી પોતાના જીવનને સમાપ્તિ કરવાનો વિચાર કરે છે, કારણ કે તે અનુભવે છે કે એક બળાત્કારી સ્ત્રીને કોઈ પ્રેમ કરવાનું નથી. આ પત્ર અંતે, તે કહે છે કે દીકરીના દુઃખને એક પિતા સિવાય કોઈ સમજી નહીં શકે, જે માધુરીના ગુમાવાની માને છે.

kalpesh diyora દ્વારા ગુજરાતી સામાજિક વાર્તાઓ

Writen by kalpesh diyora

Category સામાજિક વાર્તાઓ