આ વાર્તા એક સ્ત્રીની છે, જે સામાજિક અને આર્થિક બાબતોમાં મૂડીયાર અને ગરીબ વચ્ચેના અંતરનું અનુભવે છે. તે કહે છે કે તે ઘરો, શેરીઓ, અને મોહલ્લાઓમાં રહેતી છે, જ્યાં લોકો તેના પર ક્યારેક દયા કરે છે અને ક્યારેક અનુદૃષ્ટા. તે ભિક્ષાની જેમ ક્યાંક નીચા સ્થાન પર રહેવું પડે છે, પરંતુ ક્યારેક તે લોકોની દયાની ભેટ સ્વરૂપે વસ્તુઓ પ્રાપ્ત કરે છે, જેમાં જૂના કપડા અને અણગણતાની વસ્તુઓનો સમાવેશ થાય છે. લગભગ વર્ષો સુધી, તે આ સ્થિતિમાં જીવી રહી છે, જ્યાં લોકો તેની પર ધ્યાન નથી આપતા. પરંતુ 2014માં, સરકારની એક યોજના દ્વારા તેની જિંદગીમાં મોટો પરિવર્તન આવે છે. સરકાર તેના માટે નવી ખુશહાલતા લાવે છે અને તેને જીવનમાં સુધારા માટે મદદ કરે છે. આથી, તેના ભંડારને નિયમિત રીતે લેવાના અને તેને સ્વચ્છતાને જાળવવાના પ્રયત્નો શરૂ થાય છે, જેનાથી તેની જીવનશૈલીમાં સુધારો જોવા મળે છે. આ વાર્તા માનવતા, દુઃખ અને સમય સાથેના પરિવર્તનને દર્શાવે છે.
એ...ય... તમે મારો સાથ આપશો ને..?
sanket jethava દ્વારા ગુજરાતી પત્ર
વર્ણન
[1] આમ જોવા જઈ એ તો દરેક ઘરમાં, શેરીમાં, મોહલ્લામાં, બગીચામાં, નાના ગરીબોના ઝૂંપડાંથી લઈને મોટા સાહેબોની ઓફિસમાં રહેતી હું, વળી ક્યારેક તમે મને ગરીબોના ઝૂંપડાની બાજુમાં પણ મને મારો ઠેલો નાખીને રોફ જમાવતી પણ દીઠી હોય તેવું પણ બને અને મૂળે તો હું સ્ત્રી જાતની એટલે સામાન્ય રીતે સ્ત્રી વેદનાઓ, મનોગત મંથન, દુઃખો, ભાવસંવેદનો, આનંદ એ બધી બાબતોની સાથે સાથ પુરાવતી મારા દેહમાથી સારી પેઠે સુવાસિત નહી પણ દુર્ગંધ ક્યારેક માનવીને આકર્ષિત કરે તો ક્યારેક માનવીને જાણે મે પથરાથી જાણે ઘા ઝીંકયો હોય એમ મારી સામે કટાક્ષથી
