આ વાર્તા સુખલાલ અને ખુશાલ નામના બે મિત્રો વિશે છે. સાંજના સમયે, સુખલાલ નીચે ઉતરવા લાગ્યો ત્યારે ખુશાલે તેને પૂછ્યું કે તે ક્યાં જઈ રહ્યો છે. સુખલાલે જવાબ આપ્યો કે તે થોડીવાર માટે ફરવા જઈ રહ્યો છે. ખુશાલે સુખલાલને કહ્યું કે જો તે મોડો આવે તો બારણું અંદરની તરફ બંધ કરી દે. સુખલાલ નીચે ઉતરી રહ્યો છે અને ખુશાલે તેને થોડી દૂરથી અનુસરી રહ્યો છે. સુખલાલને તેના મિત્ર પર ઘણી બધી ચૂકવાવાની બીક છે, કારણ કે તે જાણે છે કે આ છોકરો તેના પિતા સાથે સંકળાયેલ છે અને બંનેની આબરૂ એક સમાન છે. સુખલાલને ડર છે કે જો તેની મિત્ર કોઈ ખોટી જંગલમાં પડી જાય, તો તે બંનેની માન-માન્યતાને નુકસાન પહોંચાડી શકે છે. સુખલાલના મનમાં ઘણા વિચારો ચાલી રહ્યા છે. તે જાણે છે કે તે ક્યાં જવું છે, પરંતુ તે દ્રષ્ટિથી દૂર રહેવું પસંદ કરે છે. આ બધા વિચારોમાં, તે ખુશાલના સંલગ્ન હોવા છતાં પણ તે એક અલગ માર્ગે ચાલવા માટે કાળજી રાખે છે. આ વાર્તા માનવ સંબંધો, વિશ્વાસ અને અથડામણોની વાત કરે છે, જેમાં મિત્રતા અને સામાજિક મર્યાદાઓનું ધ્યાન રાખવામાં આવે છે.
વેવિશાળ - 20
Zaverchand Meghani 
દ્વારા
ગુજરાતી વાર્તા
વર્ણન
સાંજે વાળુ કરીને સુખલાલ નીચે ઊતરવા લાગ્યો ત્યારે ખુશાલે એને પૂછ્યું: “અત્યારે ક્યાં?” “જરા આંટો મારી આવું.” “ખુશીથી. કદાચ તું મોડો આવ તો મને ઉઠાડવો ન પડે એટલે બેમાંથી એક બારણે બહારથી તાળું મારતો જા—આ લે.” સુખલાલ ઊતર્યો, તેની પાછળ પાછળ ખુશાલ પણ થોડું અંતર રાખીને ઊતર્યો સુખલાલ ચાલતો હતો તેનાથી જુદા જ ફૂટપાથ પર ધ્યાન ન ખેંચાય તેવી આવડત રાખીને ચાલ્યો. એને બીક હતી બેત્રણ વાતોની: આ છોકરો એના બાપની થાપણ છે: મારી ને એની આબરૂ અત્યારે એક છે: અમે કાઠિયાવાડના થોડાક ગરીબ જુવાનો આંહીં રોટલો રળી ખાઈએ છીએ તે ફકત અમારી આ આબરૂને જ જોરે. જો આ છોકરાનો પગ ક્યાંઈક જુગાર કે લબાડીમાં પડી ગયો તો સત્યાનાશ નીકળે: પણ એને શિખામણ દઈને ચેતાવવાથી તો ઊલટાના એ અવળા મારગ ચીંધાડી દેવા જેવું થાય: એને માથે નજર જ રાખવી સારી.
Novels