હજી મને એ દિવસો યાદ હતા. કેટલા હસીન હતા એ દિવસો અને રાતો પણ!
અત્યારે તો હું મારી મનપસંદ લાઇબ્રેરી માં બેઠો છું. પણ હાથમાં તો મારી જ પોતાની ડાયરી છે! હા... મારી ડાયરી.
મને હજી પણ યાદ છે એ દિવસો. હું બિલકુલ નવો નવો જ રહેવા ગયો હતો એ વિસ્તારમાં. ત્યાં જ અમને પાડોશમાં એ મળી હતી... જે મને બહુ જ પસંદ હતી! એનું નામ સોહાની! એ લાગતી પણ તો હતી જ ને એટલી સોહાણી!
ગોરું મુખડું, નમણું નાક અને હંમેશાં એના હોઠ પર રહેતી એ એક મુસ્કાન! એ કેટલી અદભૂત લાગતી હતી ને! ગામડા માં રહેતી હોય એવી જ પણ રૂપ તો બસ એનું જ હતું! બધા જ એંગલ થી એ પરફેક્ટ જ હતી!
"ઓહ તો તમે નવા રહેવા આવ્યા છો એમ જ ને!" એક મીઠા અવાજે એણે મને જ્યારે કહેલું તો તો હું તો સાવ સુદ બુધ જ ખોઈ બેઠો હતો.
"જી... જી... હા... હા..." હું માંડ કંઇક બોલી શક્યો હતો.
એ પછી તો મારી બહેન સાથે એનો બહુ જ અતૂટ નાતો જ થઈ ગયો! બંને ખૂબ જ સરસ ફ્રેન્ડ બની ગઈ હતી.
હું ક્યારેય પણ એણે જોવાનો મોકો છોડતો જ નહોતો. અને એવો જ એક મોકો હતો એક દિવસે. જ્યારે એ મહેંદી પડાવા આવેલી મારી બહેન પાસે. હાથ તો એના મારી બહેન પાસે હતા પણ દિલ અને નજર એણે બિલકુલ મારી પાસે જ રાખ્યા હતા.
દૂરથી જ એના આંખમાં આંસુ હું જોઈ ગયો હતો પણ એ શા માટે હતા?! એક આટલી ખુશ છોકરી કેમ આમ રડતી હતી?!
મેં ઈશારા થી જ પૂછ્યું કે શું થયું તો એણે મને પછી કહું એમ ઈશારો કર્યો તો મે પણ ઠીક છે એમ ઈશારા માં કહેલું.
મહેંદી પડાઈ ગઈ હતી. એણે એના બંને હાથ મારા હાથમાં ધરી દીધા અને બહુ જ પ્રેમથી બોલી - "મારા રડવાનું રાઝ અને એ વાત અહીં જ છે... એક અક્ષરમાં શોધી લે!"
હું એના હાથને બહુ જ ધ્યાનથી જોઈ રહ્યો હતો મને ત્યાં એક અંગ્રેજીના જે (J) જેવુ કંઇક દેખાયું તો હું તુરંત જ બોલ્યો - "અરે જયેશ તો મારું નામ છે!"
એ હસી અને ત્યાંથી ચાલી ગઈ.
હું મારી મીઠી યાદો માં... મારી ડાયરીમાં વધારે સમય ગુજારું એ પહેલાં જ લાઇબ્રેરીયન એ મને ઘડિયાળ બતાવી અને સમય સમાપ્તિ ની ઘોષણા કરી. ઈચ્છા તો નહોતી જ પણ મારે ત્યાંથી જવું જ પડ્યું.
"અરે કેટલા કૉલ કર્યા તમને, કેમ રીસિવ નથી કરતા!" કૉલ પર સુજાતા ચિલ્લાઈ રહી હતી.
"હા... એ તો હું ફોન સાઈલંટ કરી ને જ બુક વાંચું છું... તને તો ખબર જ છે ને!" મેં સમજાવતા કહ્યું.
"એ હું એમ કહેતી હતી કે નિધી માટે મહેંદી ના કોન લાવવાનું બિલકુલ ભૂલતા નહિ... આજે ખાસ તમારી બહેન એની માટે મહેંદી મુકવા આવે છે!" સુજાતા બોલી તો મહેંદી ની મીઠી યાદમાં જવા માટે મને તો બસ બહાનું જ મળી ગયું.
હું દુકાને થી મહેંદી ના કોન લાવ્યો અને મે એને મારી એકવીસ વર્ષની છોકરીના હાથમાં આપતા કહ્યું, "આ મહેંદી ના રંગ ની જ જેમ તારી ખુશી ના રંગ પણ ખૂબ નિખરે!"
"સુહાની... પેલી વાત તો જણાવ આ બધા ને જે રીતે તુંયે મહેંદી માં મારો જે (J) પાડ્યો હતો!" હું બિલકુલ અઢાર વર્ષના છોકરા ની જેમ જ બોલી ગયો.
બહુ સમય બાદ પોતાનું બચપણ નું હુલામણું નામ સાંભળી અને એ પણ ખુદ મારા જ મોએ તો સુહાની ઉર્ફ સુજાતા શરમાઈ ગઈ.
"હા... તો મને તો તમે પહેલી નજરમાં જ ગમી ગયા હતા... આપનો લવ મેરેજ થયો એટલે જ તો આજે આપણે નિધી ના લવ મેરેજ કરાવી રહ્યા છીએ! મહેંદી ત્યારે પણ ખાસ જ હતી અને આજે પણ ખાસ છે!" સુહાની બોલી ગઈ.
