(પ્રકરણ – ૭)
આ સાત સાત વરસથી મેં તને ફૂલની જેમ રાખી. કોઈ દિવસ શોપિંગ માટે તને ના નથી કહી. તારા બધાં શોખ મેં પુરા કર્યા અને રાણીનાં નખરા તો જુઓ... કોઈ રાજા પણ પુરા ના કરી શકે... મેં કોઈ દિવસ તને દુઃખી નથી કરી. ભાન છે તને... ? આખો દિવસ ટી વી જોઈને ઓનલાઈન ખરીદી કરે..વાંદરી.. અરીસામાં જો... જો જરા... પોતાની જાત ને હિરોઈન સમજે છે. જાત જાતના બુટ, સેન્ડલ અને ચંપલ માટે મેચિંગના કપડાં જોઈએ. લોકો કપડાને મેચિંગ કરે અને આ... હિરોઈન.. બુદ્ધિની દુકાન ખોલે. જાણે કેટવોક ઉપર જવાની હોય. મિસ ખીચડી ક્વીન. પાર્લરના ખર્ચા તો જુઓ... અરે... આમ બે અઠવાડિયામાં સ્કીન બ્યુટીફૂલ થાત તો આ પણ અમેરિકા જ હોત. એ બેટો હિરોઈનના કપડાં ઓછાં કરવા બેઠો છે અને આ મારી હિરોઈન કપડાના કબાટો ભરવા. મારી છૂટનો દુરુપયોગ તેં કર્યો છે આશા.. મારી ઈજ્જતના ધજાગરા તારે આમ ઉડાડવા હતાં ? તને જીન્દગીમાં શું ઓછું આપ્યું મેં ?
આશા રડી રહી હતી... એની આંખો રડી રડીને સુજી ગઈ હતી. રમેશ એનું કંઇ પણ સાંભળવા તૈયાર નહોતો. ઝગડાનો અવાજ વધી રહ્યો હતો. તીકુકાકા સમજી શકતાં નહોતાં કે શું થયું છે. એ તો ફક્ત ફોટો ફ્રેમમાંથી મુકદર્શક બની સાંભળી રહ્યાં હતાં વહુ અને દિકરાનો ઝગડો. હકીકતમાં શંકાએ ઝગડાનું રૂપ લઇ લીધું હતું.
મુંઝાયેલી આશાને સમજ નહોતી પડતી કે આવું કેવી રીતે બન્યું ? કારણ શું ?
રાત્રે છબીવાસીઓ ભેગાં થયાં ત્યારે તીકુકાકાએ રમેશ અને આશાના ઝગડાની વાત દેવબાબુને કરી. પણ કારણ સમજાવી નહી શક્યા. ઝગડાનું નિરાકરણ કરવું જરૂરી હતું એટલે બધાંને રજા આપી બીજાં દિવસના કાર્યક્રમ માટે.
સવારે આશા એનાં સામાનની બેગ સાથે પિયર જવા તૈયાર હતી. શંકાશીલ રમેશે એને ધમકી આપી હતી. જો એ આ ઘર છોડીને નહી જાય તો પોતે જીન્દગી ટુંકાવી લેશે. પણ આશા માટે દ્વિધા હતી. બધું લોક ડાઉન હતું. બસ, રેલ્વે બધું બંધ હતું. જાય તો કેવી રીતે ? એ રમેશને સમજાવી રહી હતી કે એને કોઈ ગુનો કર્યો નથી. એ કોઈને ઓળખતી પણ નથી તો પ્રેમપત્ર કોઈ એને શા માટે લખે ? આખી રાત રમેશને સમજાવી સમજાવી એ થાકી ગયી હતી પણ શંકા રમેશને સમજવા દેતી નહોતી.
દેવબાબુએ રમેશની ડોરબેલ વગાડી. દેવબાબુને જોઈ બન્ને શાંત થઇ ગયાં. વાતની નજાકત એ સમજી ગયાં અને સીધાં જ મુદ્દા ઉપર આવતાં એમણે ગઈ કાલનું છાપું અને એની અંદર મુકેલ ચિઠ્ઠી માંગી.
“માફ કરજો... ગઈ કાલે મેં તમારાં દરવાજામાં પડેલું છાપું સમાચાર વાંચવા લઇ લીધું હતું તમારી પરવાનગી વગર, અને એક કામ યાદ આવતાં છાપું સાથે લઈને નીકળી ગયો. તેમાં એક પત્ર – ચિઠ્ઠી મેં મુકેલ હતી જે મારાં એક મિત્રે એની પ્રેમિકાને પહોંચાડવા કહી હતી. બંગાળી કુટુંબ છે, મારાં ઓળખાણમાં છે. અહીં નજીકમાં જ છે. એ પહોંચાડવા જવું હતું પણ પછી યાદ આવ્યું કે રાત્રે એ છાપું તમારાં દરવાજાંમાં સેરવી દિધું હતું. તેમાં એ ચિઠ્ઠી મેં મુકાઈ હતી તે પાછી આપશો.”
ઓશિયાળા રમેશની હાલત જોવા જેવી હતી. એ ચિઠ્ઠીમાં આશા નામ વાંચી પોતાની પત્ની ઉપર શંકા કરી ખુબ મોટું પાપ કર્યુ હતું. આખી રાત મહાભારત સર્જનાર ચિઠ્ઠી પોતાનાં બર્મુડાના ખીસામાંથી કાઢી અને દેવબાબુને પરત કરી.
આશા સમજી ગયી, રમેશના શંકાનું કારણ એ ચિઠ્ઠી હતી. રમેશ એકદમ શાંત હતો. માફી માંગી રહ્યો હતો. હવે બીજું યુદ્ધ થવાનું હતું. રમેશ બરોબર ફસાયો હતો. વહેમ અને શંકા માણસના બહુ મોટા દુશ્મન છે. જીન્દગીઓ તબાહ થઇ જાય.
દિવસ આખો ટી વી ના સમાચારો જોતાં હોય તો ચેનલના સમાચાર ક્યાંક તમને શંકાશીલ કરી દે વહેમ ઉત્પન્ન કરે કોરોનાની મહામારીનો. તો કોઈ સમાચાર નિર્ભય બનાવવાંની કળા શીખવે. જરૂર છે ફક્ત સાચાં સમજની, સૂઝની. સલામતી અને સુરક્ષિત રહેવાની. લોકડાઉન પીરીયડ ત્રીજીવાર વધ્યો હતો બે વીક માટે.
આવનાર દિવસો, વરસો કેવાં હશે ? અરે યાર...ચિંતા છોડો... વર્તમાનમાં રહો... ખુશ રહો. છબીલોકમાં.
“ઇસ દુનીયામાંમે જીના હૈ તો સુનલો મેરી બાત.. ગમ છોડકે મનાઓ રંગરેલી...” ગુમનામ ફિલ્મ સાવ કોરોના વાયરસ જેવી અદ્રશ્ય પણ સતત ડર...
‘*******
આજે અચાનક સરકારશ્રીના આદેશ મુજબ એક મેડિકલની ટીમ અને થોડાંક પોલીસ ઓફિસરની ટીમે ‘અતિથી રેસીડેન્સી’માં પ્રવેશ કર્યો હતો. તેઓ નીચે ઉભાં હતાં પુરા સરંજામ સાથે. કોરોના એટલે કોવિદ-૧૯ ના ચેકઅપ માટે તેમની સેવા આપવાં. સાયરન વગાડી મેગાફોનથી જાહેર કર્યુ કે અપાર્ટમેન્ટના રહેવાસી એક એક કરી નીચે હાજર થાય જેથી કોરોનાનું ચેક અપ થઇ શકે. અતિથી રેસીડન્સીના અધ્યક્ષે તરત નીચે જઈ પરિસ્થિતિ સંભાળી લીધી અને આવેલી ટીમને સહકાર્ય કરવા પહેલ કરી. ધીરે ધીરે બધાં ખુશ થઇ ચેક અપ કરાવી રહ્યાં હતાં અને સરકારનાં વખાણ કરી રહ્યાં હતાં. ઘણાને ડર હતો મનમાં પણ આજે એનું નિરાકરણ દવાખાને જવા વગર અને ગીર્દી કર્યા વગર થવાનું હતું. સિનીયર સીટીઝન માટે ઉત્તમ તક હતી. ડર વગર એક પછી એકનું ચેકિંગ થઇ રહ્યું હતું. ઘણાં દિવસે રહેવાસીઓ નીચે ઉતર્યા હતાં. મીની ફેર જેવું દ્રશ્ય સર્જાયું હતું. દરેકે મોઢાં ઉપર કંઈને કંઇ લપેટી લીધું હતું. કોઈએ માસ્ક લગાવેલા હતાં. ખુબ વ્યવસ્થીત યોગ્ય અંતર રાખી ઉભાં હતાં. બધાનું ચેકિંગ પૂરું થતાં સાંજ થઈ. ફાઈનલ લીસ્ટ ચેક કરતાં ખબર પડી કે એક વ્યક્તિએ હજુ સુધી ચેકિંગ કરાવ્યું નહોતું. અધ્યક્ષ સાહેબ પરેશાન હતાં. વારંવાર લીસ્ટ ચેક કરતાં એક નામ ધ્યાનમાં આવ્યું. એનું નામ હતું લાલુ. પોણા બે ફૂટનો.
ચોરી છુપીથી એક સામાનની થેલી એણે વોચમેનની કેબીનમાં સંતાડી અને સમયની નજાકત જોઈ ડાહ્યો ડમરો થઇ ટોળામાં ચુપચાપ ઉભો થઇ ગયો. લાલુ.... લાલુની બુમ પડી એટલે એ આગળ આવ્યો અને અધ્યક્ષે એનું ચેકઅપ કરાવ્યું. બધું શાંતિથી પતિ ગયું. પ્રાથમિક ટેસ્ટ પરિણામ બધાંના સારા હતાં, પરંતું લાલુનો ટેસ્ટ કંઇક શંકા ઉપજાવે એવો હતો. આવેલ ડોક્ટરની ટીમ અને અધ્યક્ષમાં વાત થઇ. બધાંને પોતપોતાના ઘરે જવા કહયું ફક્ત લાલુ શિવાય.
અધ્યક્ષ હોશિયાર હતાં એમણે એક વિનંતી કરી કે સામેની વોચમેનની કેબીનમાં જરૂર પડ્યે લાલુને ૧૪ દિવસ માટે આયસોલેટ કરી શકાય તો સારું, જેથી રેસીડેન્સીમાં કોઈને ચિંતા નહી રહે અને દેખરેખ પણ થાય. એનાં ઘરમાં એક નાનાં ભાઈ સિવાય બીજું કોઈ નહોતું. માં નું થોડાંક મહિના ઉપર નિધન થયેલ હતું. ઘરમાં કોઈ હતું નહી ટોકવા માટે. બાપુજી ખુબ ખેતીવાડી અને મિલકત મુકી ગયાં હતાં. થોડીક જમીન વેચી રોકડાં કરી અતિથી રેસીડેન્સીમાં સ્થિર થયો હતો. પાન-માવાનો બંધાણી હતો. મોજીલો હતો.
વોચમેનનો રૂમ લાલુને આયસોલેટ કરવા માટે સજ્જ થઇ રહ્યો હતો ત્યારે લાલુની થેલી અધ્યક્ષના હાથે ચઢી. તેમાં પાનમસાલા, ખૈની, સુપારી અને માવાના પેકેટ હતા. લાલુને પુછતા ખબર પડી કે બીજીવાર એ પાન-માવાની શોધમાં બહાર ગયો હતો અને જે મળ્યું તે ઉંચા ભાવ આપી લઇ આવ્યો હતો કારણ લોકડાઉનમાં દુકાનો બંધ હોવાથી અછત હતી. આદતથી મજબુર હતો. ભૂલનું આજે પરિણામ આવ્યું હતું. ભલે શંકાસ્પદ દર્દી હતો પણ ગંભીર પરિણામ આવે તો ? અધ્યક્ષ એને સમજાવી રહ્યાં હતા. દેવબાબુ સાંત્વન આપી રહ્યાં હતા. આયસોલેશનની વાત આખાં અતિથી રેસીડન્સીમાં પ્રસરી. બધાં લાલુને જરૂરી સેવા આપવાં તૈયાર હતા. લાલુનો નાનો ભાઈ રડી રહ્યો હતો. બધાએ કોરોનાથી બચવા જડબેસલાખ પગલાં લીધાં હતાં છતાં એક શોખ અનેકમાં શોક પસરાવી ગયો, રેસીડન્સીના રહીશોમાં ભય હતો. સમય જતાં કંઇક ભયંકર પરિણામ તો નહી આવે ?
આજે બધાં ઘરમાં રહી નિયત સમયે સમૂહ પ્રાર્થના કરવાનાં હતાં !
સાંજે લાલુ બરાબર જમી નહી શક્યો, ભાઈની યાદમાં. એણે તાકીદ કરી હતી કે ભાઈને નીચે નહી આવવાં દેવો. બીક હતી અને સાથે ડર પણ. સ્વજનનો પ્રેમ.
ટન... ટન.. રાત્રીના બાર ટકોરા થયાં. સાંજથી લાલુના ચહેરાનો નુર ઉતરી ગયો હતો. મોજીલો સ્વભાવવાળો આજે ગમગીન ચહેરો લઇ પરેશાન હતો. વિચારમાં...આખરે.... સદનસીબે ઊંઘે આમંત્રણ સ્વીકાર્યું.
છમ.. છમ... કરતી કોઈ ખુબસુરત બલા કેબીન પાસે આવીને ઉભી રહી. ઘબરાટમાં લાલુએ એક આંખ ખોલી નજર ઘુમાવી. બલા એની પાસે આવી અને પલંગ ઉપર બેસી ગયી. “બલાને પલંગ ઉપર બેસવાં ના કહી. મને આયસોલેટ (Isolate) કરેલ છે. તુ અહીં બેસી ના શકે. દુર રહે.. પેલી હસી ...ચિંતા નહી કર.. મને કંઇ નહી થાય... તું જ તો આવ્યો હતો મને મળવા, લપાતો, છુપાતો, ગલીઓમાંથી ઠેકડાં મારતો અને આજે મને ઘબરાવે છે ?
લાલુ બોલ્યો – “તું કોણ છે ?”
ખુબસુરત બલા ખડખડાટ હસતાં બોલી – “હું કોરોનાની બહેન. કરીના...કોવિદ-નાયીનટીન છું (Covid-19) ઉમરમાં ચાલશે ?”
શાન્તુ જાસૂસ મોં ઉપર માસ્ક બાંધી, ચહા અને ટોસ્ટ ટ્રેમાં લઇ દરવાજામાં ઉભો હતો. સ્ટુલ ઉપર ટ્રે મુકી એણે જોરથી ભોપું વગાડી (જાસુસી ભેજું) લાલુને ઉઠાડ્યો.
જાગને લાલુંડા... માવા મસળવા વાળા...
કુંવારા લાલુનું સપનું તૂટ્યું.
તમે પણ વિચારમાં પડયાને ? પાછાં મળીશું.
(ક્રમશઃ)
