ઉદય એક સવારે મફાકાકા ના ઘરે ગયો, જ્યાં તેણે રોનક વિશે વાત કરી, જે સ્વામી અસીમાનંદના ભક્ત છે. મફાકાકા ને ખબર પડી કે રોનક આશ્રમ જવાની તૈયારી કરી રહ્યો છે. બીજે દિવસે, રોનક અને તેના મિત્રો આશ્રમ જવા માટે ગાડીમાં બેસ્યા, પરંતુ ઉદયને ખબર પડી કે તેઓ દ્વારકા જઈ રહ્યા છે. ગાડીમાં એક ઢાબા પાસે રોકાયા ત્યારે ઉદયએ રોનકની બેગમાં તપાસ કરી અને એક સળીયો બહાર કાઢ્યો, જે તેણે એક સાધુને હવાલે કર્યું. જ્યારે તેઓ દ્વારકા પહોંચ્યા, ત્યારે રોનકનો ચેહરો પીળો થઈ ગયો હતો અને તે ચિંતા કરી રહ્યો હતો કે તેનું ઓજાર ગુમ થઈ ગયું છે. આશ્રમ પહોંચ્યા પછી, સ્વામીજીએ રોનકને આશિરવાદ આપ્યો અને કહ્યું કે તેમને ઓજાર સાથે પાછા આવવા માટે કહેવું. રોનક અને ઉદય બાદમાં બાબાની કુટિરમાં ગયા, જ્યાં બાબાએ કહ્યું કે અભિષેક માટે તેમને સમુદ્ર કિનારે જવું પડશે. સમુદ્ર કિનારે પહોંચ્યા પછી, સ્વામીજીે રોનકનો ઓજાર પૂછ્યો અને રોનકને ગુમ થવાની વાત કહી. સ્વામીજી રોનકની નિષ્કાળજીથી ઉદાસ થયા અને કહ્યું કે તેની ૧૦ વર્ષની મહેનત બરબાદ થઈ ગઈ છે. ઉદય મનમાં હસ્યો કે રોનકની ભૂલ નથી, કારણ કે તે એક પ્યાદા છે અને વજીર સાથે ક્યારેય જીત ન શકે.

Jyotindra Mehta દ્વારા ગુજરાતી સામાજિક વાર્તાઓ

Writen by Jyotindra Mehta

Category સામાજિક વાર્તાઓ