કહાણીમાં એક માતા તેના બાળકના વિકાસને લઈને ચિંતિત છે. તેનો બાળક શાંત અને રમવા જતો નથી, અને તે માત્ર મેનર્સમાં જ ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે. માતાને લાગે છે કે તેઓ એક નવો પેઢી વિકસાવી રહ્યા છે, જ્યાં બાલગતાને વધુ મહત્વ આપવામાં આવતું નથી. બધા બાળકોમાં ટેલેન્ટ, એક્ટિવિટીઝ અને શૈક્ષણિક સફળતા માટે દબાણ છે. જ્યારે માતાઓ સ્કૂલમાં જતી હોય ત્યારે તેઓ એકબીજાને તેમના બાળકોના ટેલેન્ટ અને પ્રવૃત્તિઓ વિશે સવાલો કરે છે. આ વાતચીતો દરમિયાન, માતાઓની વ્યસ્તતા અને સામાજિક દબાણની અનુભૂતિ થાય છે. આ આધુનિક માતાઓ પર્સનાલિટી ડેવલપમેન્ટ અને અંગ્રેજી બોલવાની મહત્વતા પર ભાર મૂકે છે. આ વાતોમાં લાગણીની ઉણપ છે, પરંતુ સામાજિક હોડમાં જોડાવાનો દંભ સ્પષ્ટ છે. ક્યારેક માતાઓ એકબીજાને પોતાના બિલકુલ ભવ્ય અને વ્યસ્ત દિવસો વિશે જણાવવા માંગે છે. અંતે, તેઓ બાળકોના અભ્યાસ અને એક્સ્ટ્રા કરિક્યુલર પ્રવૃત્તિઓને લઈને ચિંતિત રહે છે, કારણ કે તેઓ એમ માનતા છે કે ટેલેન્ટ અને વિવિધતા વગર, બાળકો પાછળ રહી જશે.
મા-બાપની અતિઅપેક્ષા : બાળપણની ભૃણહત્યા
Ravi bhatt 
દ્વારા
ગુજરાતી મેગેઝિન
વર્ણન
ઘરમાં રહેલું બાળક બોલે નહીં, તોફાન ન કરે, રમવા ન જાય, આખો દિવસ મેનર્સનું પુંછડું પકડીને ફરતું રહે. આપણે કઈ પેઢીનો વિકાસ કરી રહ્યા છીએ. આવી હરિફાઈ કે વિકાસને શું ચાટવાના. મારું બાળક એવરેજ છે તેના 80 ટકા આવે છે, તેને મ્યૂઝિકમાં રસ નથી, તે સ્વિમિંગ કે અન્ય કોઈ સ્પોર્ટ્સમાં જતું નથી પણ હા તેને દરરોજ રમવા જોઈએ છે. આ વાત સહન થતી જ નથી. તમારા બાળકમાં ટેલેન્ટ કેટલું ? તે કેટલો સારો ડાન્સ કરી શકે? કે પછી તે કેટલી સારી એક્ટિંગ કરી શકે અથવા તો તેનું સિંગિંગ સારું છે? તેને સ્વિમિંગ આવડે છે કે નહીં, તેને સ્પોર્ટ્સમાં કેટલો