આ વાર્તામાં લેખક ભૂપેન્દ્રસિંહ રાઓલ સ્ત્રીઓની સ્થિતી અને સમાજમાં તેમને મળતા દુખ અને દુઃખદાયક કથાઓ વિશે ચર્ચા કરે છે. તેઓ કહે છે કે ધાર્મિક કથાઓ, ખાસ કરીને રામાયણ, સ્ત્રીઓના માટે આંસુ અને પીડા ઉપચાર કથાઓ બની ગઈ છે. લેખક પુરૂષ પ્રધાન સમાજને આરોપ લગાવે છે કે તેઓ સ્ત્રીઓથી પ્રેમ અને સમર્પણની માંગ કરે છે, ભલે તેમણે સ્ત્રીઓને ન્યાય ન આપ્યો હોય. લેખક સીતાજીનો ઉલ્લેખ કરીને કહે છે કે સ્ત્રીઓએ તેમની કથાઓમાં પીડા ભોગવવી અને સહન કરવી છે, જે તેમની સરળતા પર આધાર રાખે છે. તેઓ આ સમજણને ખોટી ગણાવે છે અને કહે છે કે સ્ત્રીઓનું સરળ હૃદય exploitation માટે ઉપયોગમાં લેવામાં આવે છે. લેખક પોતાના વિચારોમાં કથાકારો દ્વારા ઈમોશનલ બ્લેકમેલિંગની ટીકા કરે છે અને પુરુષો દ્વારા સ્ત્રીઓની લાગણીઓને હાસ્યમાં ઉદાહરણ તરીકે રજૂ કરે છે. તેઓ સ્ત્રીઓની ભોળાઈને કથાઓ અને મીડિયા દ્વારા વધુ પડતી મૂર્ખાઈ ગણાવે છે, જે તેમના માટે નુકસાનકારક છે. આ રીતે, લેખક સ્ત્રીઓના દુખને સમજીને અને તેના પર ચર્ચા કરીને તેમના સબ કોનશિયસને પડકાર આપે છે, જયારે તેઓ પૂરા સમાજને આ બાબતમાં જાગૃત રહેવા માટે પ્રેરણા આપે છે.

Bhupendrasinh Raol દ્વારા ગુજરાતી મહિલા વિશેષ

Writen by Bhupendrasinh Raol

Category મહિલા વિશેષ