હવે રાહુલને સમજાઈ ગયું હતું કે તે ફક્ત સુક્ષ્મ રૂપે અસ્તિત્વ ધરાવે છે, તેનો શરીર નિષ્પ્રાણ બની ગયો છે. તે નદીની રેતમાં ઘૂંટણભેર બેઠો હતો અને વિચારતો હતો કે તેની мама અને બહેન શું કરી રહ્યા હશે. તે જવાને છેક ઘેર પાછો આવ્યો અને પોતાની માતાને શાકભાજી લેવા જતાં જોઈ રહ્યો હતો. માતા રાધાને પૂછે છે કે રાહુલ ક્યાં ગયો છે, જ્યારે રાધા ચિંતા ન કરવાનું કહે છે. માતાએ જણાવ્યું કે રાહુલને ખીચડી અને રીંગણનું શાક પસંદ છે. જોકે, રાધા કહે છે કે માતા તો માત્ર રાહુલને જ વધારે પ્રેમ કરે છે. માતા તેને સમજાવે છે કે બધા સંતાન સમાન છે. રાહુલ આ સંવાદ સાંભળી રહ્યો છે અને એની સાથે તે રડવા લાગી જાય છે, પરંતુ આંસુઓ નથી આવતાં. તે વિચારી રહ્યો છે કે માતાને તેના મૃત્યુની ખબર ક્યારે મળશે. તે સમયે, એક કોન્સ્ટેબલ ઘેર આવે છે અને માતાને બોલાવવા કહે છે, જે રાધાને ચિંતા માટે કારણ બને છે. કોન્સ્ટેબલ માતાને ગાડીમાં બેસવા કહે છે, જેમા માતા પૂછે છે કે શું થયું. કોન્સ્ટેબલ હિંમત રાખવાની સલાહ આપે છે અને કહે છે કે ભગવાનનો જે ઇચ્છો તે થાય.

Himanshu Patel દ્વારા ગુજરાતી ક્લાસિક નવલકથાઓ

Writen by Himanshu Patel

Category ક્લાસિક નવલકથાઓ