સવારના પાંચ વાગ્યા હતા. સોહંપુર ગામ હજી ઊંઘમાં જ હતું. ઝાંખી ધુમ્મસે આખું ગામ ઢંકાઈ ગયું હતું. ટાઢી હવા પથરોને સ્પર્શતી હતી. પાંજરાપોળની પાછળ એક નાનકડું મકાન હતું – જૂના કાળી પત્થરની દિવાલો, લાકડાનું દરવાજું અને ઓરડા સુધી પહોચતી ચિરપટતી પાળીઓ. એમાં રહેતો હતો રવિ – એક શાંત, ઓછું બોલતો, વિચારશીલ યુવક – જે તેની દાદી સાથે રહેતો હતો.ગામના મોટાભાગના લોકો માટે રવિ માત્ર એક સામાન્ય યુવક હતો – સવારે મંદિરમાં જાય, દુકાને થોડી મહેનત કરે અને સાંજે મિત્રો સાથે સમય વિતાવે. પણ આજનું સવાર કંઈક અલગ હતું. રવિને ખબર નહોતી કે તેની અંદર કંઈક હલનચલન થવાનું છે – ...વધુ વાંચો

વિરાટગઢ તરફ જતો રસ્તો ઊંડો અને પથરીલો હતો. રવિ ત્યાં પહેલી વાર જઈ રહ્યો હતો, છતાં એ દરેક ઝાડ, અને પાંદડામાં કંઇક ઓળખ જેવી લાગણી અનુભવી રહ્યો હતો. રસ્તે એક પતંગિયું ઝાડ નીચે લટકતું નિશાન મળ્યું: "વિરાટગઢ મંદિર – ૨ કિમી". પાસે જ ખંડેર દેખાયું, જેમાં જમીન પર તૂટેલું કવચ પડેલું હતું.પછી પાછળથી અવાજ આવ્યો: “હાં ભાઈ! મને લઇ જવાનો વિચાર્યા વિના તું ગયો કેમ?”જિતુ ઉભો હતો – એક થેલામાં કેડબરી અને બીજા માં મગફળી.“ભૂતોથી નહિ ડરું, પણ ભૂખથી ચોક્કસ!” એમ બોલતાં તે સાથે થયો.રસ્તો ક્રમશઃ ભયાનક થતો ગયો. ગામ શાંત પડેલું. મંદિરસમિપ પહોંચતાં અચાનક અજાણું પીળાશભર્યું પ્રકાશ ફેલાયું. ...વધુ વાંચો