अतिदाक्षिण्य  युक्तानां शङ्कितानि पदे पदे  | परापवादिभीरूणां   न  भवन्ति  विभूतियः  || એક સૂકાઈ ગયેલ રણમાં, જ્યાં સૂર્ય ધરતીને દહનતો હતો અને વેતીમાં પગલે થનકી જતા ગરમ માટીના સ્તરો હતી, એક માણસ આગળ વધતો રહ્યો, તેની વિચારણાઓ કંટાળાના ઓઢણામાં ખૂવાઈ ગયેલી હતી. "કેવું નિષ્ફળ સ્થળ છે," તેણે પોતાને કહ્યુ, આસપાસના સૂકા અને નિત્ય નિર્મળ જમીન પર નજર મારે છે. "અહીં તો એક પણ હરિયાળો ચીજો દેખાતું નથી... અને પાણીનો પત્તો પણ નથી!" જ્યારે તે આગળ વધતો રહ્યો, ત્યારે તેની નારાજગી દર પગલાથી વધતી જતી હતી. જમીન તેનું મસ્તક હલાવી રહી હતી, અને ગરમી તેને જાણે એક જાડા કાપડની જેમ