સવારનો ફૂલગુલાબી તડકો જાણેકે હુસેનાબાનુંનાં ઘરમાં આવનારા સમયનો ઉજાસ પાથરી રહ્યો હોય તેવો ભાસી રહ્યો તો. હુસેનાબાનું કડક શબ્દોમાં બોલ્યા.. ”જો રાશીદ ! આજથી ક્યાંય બાર જાતો નહીં, આસિફાનાં છેલ્લા દિવસો જઈ રહ્યા છે અને મારી એકલી બાઈમાણસથી કાઇં જાજુ થાય નહીં”. ભલે અમ્મા ! હું ઘરેજ છું. રાશીદ બોલ્યો... ત્યાંતો અંદરના ઓરડામાથી આસિફાનો જોર થી અવાજ આવ્યો. અમ્મા ! બોવ દુખાવો થાય છે.... હવે નથી સહેવાતું અમ્મા કાઇંક કરો...