અહીં મારા આશ્ચર્ય વચ્ચે ઘટના અચાનક વળાંક લેતી લાગી. સુશીલા વડીલોની જાસુસી કરતી હોય અને અહીં આવી ચઢી હોય તેમ મને લાગ્યું. ઘડીભર મને ત્રણેયને ભેગાં થવા દેવાનું જોખમકારક લાગ્યું હોવા છતાં આ જોખમ ખેડી લેવાના મુડમાં હું આવી ગયો. ચિઠ્ઠીમાંની સૂચના મુજબ બંને વડીલોએ મારી ઑફિસ છોડ્યા પછી સુશીલા પ્રવેશી. માથે પાલવ, સૌભાગ્યનો ચાંદલો અને કલાઈઓમાં ખણખણતી લાલ રંગની ચૂડીઓ સાથે જાજરમાન વ્યક્તિત્વ ધરાવતી આ એ જ યુવતી હતી કે જેણે પેલાં બિચારાંની છેલ્લા અઠવાડિયાથી ઊંઘ હરામ કરી દીધી હતી. મેં સામેની ખુરશી ઉપર બેસવાનો સંકેત કર્યો, પણ તે ઊભી જ રહી. પળવાર પછી વિવેકપૂર્ણ મૃદુ સ્વરે ઘંટડીની જેમ રણકી, ‘સર, હવે બા-બાપુજીને બોલાવો.’