જૈમિકની જવાબ માટેની આતુરતા પુરી થઇ જ્યાં નેત્રિના મુખથી એક શબ્દ નીકળ્યો ના.....! હું નહીં આવી શકું. આવવું હોત ...
બગીચાના બાંકડા પર બેસી જૈમિક ગિફ્ટ પેપરથી પેક કરેલ ભેટ ખોલે છે ને જોવે છે તો નેત્રિના હાથથી બનાવેલ ...
નેત્રિને મળવા નીકળેલ જૈમિક બરાબર બાજુમાં નજર કરે છે તો એની સાથે ઘડિયાળ લેવા આવેલી એની સ્ત્રીમિત્ર એનાં સ્કૂટર ...
જૈમિકના જન્મદિવસ પછીના થોડાક જ મહિનામાં નેત્રિનો જન્મદિવસ આવી જાય છે. જેટલી ઉત્સુકતા કદાચ નેત્રિને નહીં હોય એટલી ઉત્સુકતા ...
જાણે હજું કાલની જ તો વાત છે કે નેત્રિની સગાઈ થઈ ગઈ છે ને હવે બંને પોતપોતાના જીવનમાં આગળ ...
જોતજોતામાં સમય વિતવા લાગ્યો એકબીજા વિના. ખુશ તો ના કહી શકાય બંનેને પરંતુ અમુક અંશે આગળ વધેલા કહીં ...
થોડા સમયમાં આવતાં જૈમિકના જન્મદિવસની જૈમિક આતુરતાથી રાહ જોતો હોય છે. અને જોવે પણ કેમ નહીં....? માણસ શરીરથી હારી ...
સમય જાણે થોભી ગયો હોય એવું લાગે.....! પણ હકીકત જોઈએ તો સમય ક્યારેય કોઈની માટે થોભતો નથી અને થોભશે ...
સમય વિતવા લાગ્યો પણ પ્રેમ અડીખમ જેવો હતો એવોજ રહ્યો. ખરાબ સમય પણ એમની લાગણીઓને ઓછી ના કરી શક્યો. ...
જ્યારે નેત્રિ એના લીધેલા નિર્ણય પર હતાશ થઈ શકતી હોય તો સ્વાભાવિક છે કે જૈમિક તો હતાશ થાય જ. ...