અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૨
અદ્વિક: "અલખ, તને શોધવા માટે, મારે મારી જાતને સમજવી પડી. તારી ડાયરીમાં મેં માત્ર તારું જીવન જ નહીં, પણ મારું પોતાનું જીવન પણ જોયું. તારું દર્દ, તારી ખુશી, બધું જ મારા જીવનમાં પ્રતિબિંબિત થયું."
અલખ: "હા, અદ્વિક. આપણું મિલન નિયતિ દ્વારા નક્કી કરવામાં આવ્યું હતું. આપણે બંને અલગ અલગ દુનિયામાં જીવીએ છીએ, પણ આપણી આત્માઓ એકબીજા સાથે જોડાયેલી છે. મેં મારી ડાયરીમાં મારા વિચારો અને લાગણીઓ લખી, જેથી એક દિવસ કોઈ મને સમજી શકે. અને તે તમે છો."
અદ્વિક: "પણ હવે શું? આપણે બંને અલગ અલગ દુનિયામાં જીવીએ છીએ. શું આપણે ક્યારેય સાથે રહી શકીશું?"
અલખ: "પ્રેમ માત્ર શારીરિક મિલન નથી. તે બે આત્માઓનું જોડાણ છે. આપણે એકબીજા સાથે રહી શકીએ છીએ, જો આપણે એકબીજાને સમજીએ. જો આપણે આપણા દર્દને સ્વીકારીએ, તો આપણે આ મુશ્કેલ પરિસ્થિતિમાંથી બહાર નીકળી શકીએ છીએ. પ્રેમ એ એક એવી શક્તિ છે જે કોઈ પણ બંધનને તોડી શકે છે."
“પ્રેમ કોઈ પણ બંધનને માનતો નથી. તે સમય, સ્થળ અને ભૌતિક દુનિયાથી પર છે. પ્રેમ માત્ર એક લાગણી નથી, પણ એક શક્તિ છે જે બે અલગ અલગ આત્માઓને એક કરે છે.”
જ્યારે અદ્વિક અલખના ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે તેણે જોયું હતું કે તે જગ્યા ખંડેર હતી. ઘરની અંદર, ધૂળ અને કરોળિયાના જાળા સિવાય કશું જ નહોતું. અદ્વિક ભયભીત થઈ ગયો. તેણે ડાયરી ખોલીને જોયું, તો છેલ્લું પાનું કોરું હતું અને ગુલાબનું ચિત્ર ગાયબ હતું. ડાયરીનો રંગ પણ બદલાઈ ગયો હતો. હવે તે કાળી થઈ ગઈ હતી અને તેમાંથી એક વિચિત્ર ગંધ આવતી હતી. આ ગંધ શબની હતી. અદ્વિકને ધ્રુજારી આવી ગઈ.
અચાનક ડાયરીમાંથી એક ભયાનક અવાજ આવ્યો: "અદ્વિક, તેં મને મુક્ત કરી દીધી છે. તેં મને પાછી બોલાવી છે પણ હું એ નથી જે હું હતી."
અવાજ અલખનો જ હતો પણ તે એટલો ભયાનક હતો કે અદ્વિકનું હૃદય થીજી ગયું. તેણે ડાયરી બંધ કરી દીધી અને તે ઘરેથી ભાગવા લાગ્યો. તે બહાર નીકળ્યો પણ તેણે જોયું કે તેની પાછળ એક આકૃતિ હતી. તે આકૃતિ ડાયરીની હતી. જે હવે હવામાં ઉડવા લાગી. અદ્વિકે જોયું કે ડાયરીમાંથી કાળા રંગના ધુમાડા નીકળી રહ્યા હતા. આ ધુમાડામાંથી એક ભયાનક સ્ત્રીની આકૃતિ બની. તે આકૃતિ અલખની હતી પણ તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને ભય હતો.
અદ્વિક: (ભયભીત થઈને) "અલખ, તને શું થયું છે? તું આટલી બદલાઈ કેમ ગઈ છે?"
અલખ: (ચીસ પાડીને) "હું એ અલખ નથી, જે તું જાણતો હતો. હું એ આત્મા છું, જેને મારી દીધી હતી. મેં તને મારા જીવનની વાર્તા લખી, જેથી તું મને મુક્ત કરી શકે. પણ તેં મને મુક્ત કરવાને બદલે, મને આ અંધારી દુનિયામાં કેદ કરી લીધી છે."
અદ્વિકને કંઈ સમજાયું નહીં. તેણે પૂછ્યું, "અલખ, હું કંઈ સમજી શકતો નથી. હું તો તને પ્રેમ કરું છું."
અલખ હસી પણ તેનું હાસ્ય ડરામણું હતું. "પ્રેમ? તું શું જાણે છે પ્રેમ વિશે? મેં મારી ડાયરીમાં મારા મૃત્યુની વાર્તા લખી હતી. હું એક જાદુગર હતી, જે પોતાના જીવનને કલામાં ફેરવી દેતી હતી. પણ એક દિવસ, એક અંધારી શક્તિએ મારી હત્યા કરી. મેં મારી આત્માને ડાયરીમાં કેદ કરી લીધી, જેથી કોઈ મને શોધી શકે અને મને ન્યાય અપાવી શકે. તેં મને પ્રેમથી બોલાવી, પણ તેં મને સાચા માર્ગથી ભટકાવી દીધી છે. હવે મારો એક જ ઉદ્દેશ્ય છે: તને મારવો, જેથી હું કાયમ માટે આ અંધારી દુનિયામાંથી મુક્ત થઈ શકું."
ક્રમશ:
ત્રીજા પ્રકરણની ઝલક.
જ્ઞાનદીપ: "બેટા, તેં જે વાર્તા કહી છે તે કોઈ સામાન્ય વાર્તા નથી. તે 'અમૃતકળા' નામના એક પ્રાચીન જાદુ સાથે સંબંધિત છે. અમૃતકળા એ એક એવી કળા છે, જે કોઈ વ્યક્તિને અમર કરી શકે છે, પણ તેના બદલામાં, તે વ્યક્તિના આત્માનો એક ભાગ લઈ લે છે. અલખ માત્ર એક લેખક નહોતી, તે એક કલાકાર-જાદુગર હતી. તે પોતાની લાગણીઓને શબ્દો અને કળામાં ફેરવી શકતી હતી."
