ભાગ 2. "જળમાં ઝબુકતી છબી"
(અર્થ: પાણીમાં અસ્થિર પડતી પ્રતિબિંબ — જે જ્યાં શાંત લાગે ત્યાંથી હચમચાવા લાગે…)
“શાંત પાણીમાં પડેલો પથ્થર”
સવાર હતી. ઘરમાં શાંતિ હતી, પણ દક્ષાના અંદર કલરવ. પૂરા અઠવાડિયા પછી એણે ફરી નદીના કિનારે જવાનું નક્કી કર્યું. એ જ નદી, જ્યાં દક્ષાએ એક દિવસ પોતાનું બધું સંભળાવી દીધું હતું – એક “અજય” નામના પુરુષને.
એ દિવસ પછી દક્ષા પોતે કદી પણ પૂરી નહોતી રહી.
પુષ્ટિ હવે મોટી થઈ ગઈ હતી – માત્ર ઉંમરથી નહિ, સમજથી પણ. પણ દક્ષાએ એના જીવનનો સૌથી મોટો અધ્યાય — અજય — કદી ખુલ્લો નહોતો રાખ્યો.
📖 “અજાણ્યા નામ પર લખેલું પત્ર”
પુષ્ટિએ દક્ષાના લેટરબોક્સમાં એક ભૂરો કાગળ જોયો. એમાં લખ્યું હતું:
> "દક્ષા, હું તારી પાસે આવી રહ્યો છું. અતિતને સમાપ્ત કરવા નહિ, પરંતુ સમજાવવા…"
– અ.
પુષ્ટિએ એ કાગળ પઠન કરતાં પહેલા જ દક્ષાના હાથમાં આપ્યો.
દક્ષા થોભી ગઈ.
"અ…?"
એ અર્થ જાણતી હતી. એ અવાજ હજુ એના દિલમાં ઝબુકતો હતો.
અજય.
📖 “અજય – એક રુદન, એક અભિશાપ”
અજય – દક્ષાનો ભૂતકાળ. એક એવું નામ, જે પ્રેમથી નહિ, પીડાથી ઉદ્ભવ્યું હતું.
એક વખત…
…જ્યારે દક્ષા ઘરની બહાર હતી. વડીલો દ્વારા નકારેલી… અને પોતાના માટે માત્ર એક લાઇટહાઉસ શોધી રહી હતી. ત્યારે અજય મળ્યો હતો – એક સમજદાર, ગંભીર, તદ્દન અલગ પ્રકારનો માણસ.
અજય એ દક્ષાને સમજ્યો, માન્યો… પણ પ્રેમ કર્યો નહિ. અથવા… કદાચ કર્યું પણ વ્યક્ત ન કર્યું.
એમ કહેતો:
"મારું તારી સાથે જોડાવું એ તારા માટે નથી… એ મારી અધૂરી લાગણીઓ માટે છે."
અને એમાં દક્ષા તૂટી ગઈ હતી.
📖 “પુષ્ટિ અને અટકેલો શ્વાસ”
દક્ષાએ અજય વિશે પ્રથમ વાર પુષ્ટિને થોડું સમજાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
પુષ્ટિ ચોંકી ગઈ.
"એટલે તમે મને કદી પપ્પા વિશે વાત નથી કરી?"
દક્ષાએ કહ્યું:
"તું મારી ઉંમરના દર્દ વગર જીવી શકે એ માટે… હું મૌન રહી…"
પુષ્ટિ સાંભળતી રહી – કાંઈ કહેતી નહિ.
એમજ જાણે મૌન હવે પેઢી બદલાઈ ગયું હતું.
📖 “અજયનો આગમન”
અજય આવ્યો.
ઘરનો દરવાજો ખખડાયો.
દક્ષાએ ખોલ્યો – સામે 25 વર્ષ જુનો ભવખંડ ઉભો હતો.
આંખમાં અફસોસ પણ નહોતો. પ્રેમ પણ નહોતો. પણ કંઈક તો હતું – મૌન જેવી ઉપસ્થિતિ.
"હું છેલ્લી વાર તને મળવા આવ્યો છું," અજયે કહ્યું.
"મને ખબર છે કે તું હવે મારી નથી… પણ તું તારી દીકરી પાસે છે. અને હું એક વાત કહ્યું વગર નહિ જઈ શકું."
📖 “રહસ્ય જે પુષ્ટિને ભાંગી નાંખે”
અજયે એક પત્ર આપ્યો — જેમાં લખેલું હતું કે પુષ્ટિ એના અને દક્ષાની દીકરી છે.
દક્ષાએ એ પત્ર તોડી નાખવાનો પ્રયત્ન કર્યો… પણ 늦 થઈ ગઈ હતી.
પુષ્ટિએ વાંચી નાખ્યું.
"મમ્મી… આ સાચું છે?"
દક્ષાની આંખોથી મૌન વહેતું હતું.
"હું તને પિતા વગર નથી ઉછેરવી ઇચ્છતી… એના ઓરેણા વગર ઉછેરવી ઇચ્છતી હતી."
પુષ્ટિ પથ્થર જેવી ઊભી રહી ગઈ. એક ક્ષણે બધું બદલાઈ ગયું.
📖 “અગ્નિ, અંધારું અને અંતિમ અસ્તિત્વ”
પુષ્ટિ ઘરમાંથી નીકળી ગઈ.
એ નદી પાસે ગઈ.
જ્યાં દક્ષા બેઠી હતી વર્ષો પહેલા, ત્યારે… આજે પુષ્ટિ હતી.
એક બાળક જ્યાં સંતોષ પામતું હતું, આજે એ બાળક તૂટી પડ્યું હતું.
પુષ્ટિએ નદીમાં પથ્થર ફેંક્યો. પાણીમાં પડતી ઝબુકતી છબી તેની પોતાની હતી… પણ એમાં મમ્મીની જેમ દુઃખ દેખાતું હતું.
📖 “અભિવ્યક્તિ – મૌનની પાંખો”
દક્ષા તેના બ્લોગ પર લખે છે:
> “મૌન વાદળ છે… પણ જો એ વાદળ ફાટી પડે, તો વરસાદની માફક શાંતિ મળે…
હું મારી પુત્રી માટે એ વરસાદ બનવા માગું છું.”
પુષ્ટિ એ લખાણ વાંચી રહી છે.
મમ્મી શબ્દો કહ્યાની રાહ જોતી નથી…
એમ વાંચીને, રડીને, પુષ્ટિ ઘરમાં પાછી આવે છે.
📖 “જળમાં ઝબુકતી છબી”
દક્ષાએ પુષ્ટિને કહ્યું:
"હું તને તારા પપ્પાથી બચાવવાનું નથી ઇચ્છતી હતી…
પણ તને એ કહવું પણ નહોતું કે તું કોઈના અભાવમાંથી ઊગી રહી છે…"
પુષ્ટિએ કહ્યું:
"હું હવે તારી ભૂતકાળનો એક ટુકડો નથી…
હું તારો અવાજ છું…"
પાણીમાં એમની બંને છબીઓ પડતી હતી… ઝબુકતી… પણ હવે શાંત.
